Nu is er beperkte ruimte voor deze column, dus hou ik het kort en krachtig. Wij gingen trouwen. 15 mei 2020 was ons plan. En toen brak deze pandemie uit. Alles werd anders. Moet je dan wel trouwen? Een groots feest geven kon niet. Maar waarom wilden wij ook alweer trouwen? Juist, de essentie kwam boven. Liefde, onze mama’s en kinderen erbij en alles goed geregeld hebben voor elkaar. Wij wilden dus trouwen. Niet met een flitshuwelijk aan een balie. Anders hadden we daar wel voor gekozen. Nee, met een ceremonie en het liefst in het stadhuis van Utrecht. Natuurlijk in een klein gezelschap mét alle anderhalvemeterregels die erbij horen. We wilden een lichtpuntje, juist in tijden van corona. Helaas hadden we de pech dat de gemeente Utrecht bedacht had dat alle huwelijken óf een flitshuwelijk, óf een huwelijk met maximaal zes personen moesten zijn. De moed zakte me in de schoenen. De stoom kwam uit mijn oren, ik heb zelfs ergens ‘beleidssnurker’ geroepen. Sorry! (Dit verhaal loopt écht goed af, wacht maar af.)

Ik liet me niet afschepen. Niet door beleid, niet door zelfbedachte regeltjes. Bellen, twitteren en afwachten... Niet mijn sterkste kant. Misschien kwam er goed nieuws tijdens de persconferentie. Helaas. Ons lot lag in de handen van de gemeente. En daar troffen we Anita en Kitty (en vast andere collega’s waar ik geen weet van heb). Zij gingen op zoek naar wat wél kon, lieten zien te willen helpen. Lieten ons niet in de kou staan, pakten door. En regelden het! Wij konden trouwen in het stadhuis, nadat het ruim twee maanden dicht was geweest. De oude raadszaal werd geschikt gemaakt voor het ‘nieuwe normaal’. Met een plexiglasplaat voor de getuigen bij het ondertekenen en stoelen op anderhalve meter afstand. Ze regelden zelfs een livestream. Zodat iedereen die er niet bij kon zijn, toch kon meebeleven. Onze ceremonie was intiem, veel magischer dan we gehoopt hadden. De zon scheen: ik verdenk de gemeente Utrecht ervan dat ze dit ook geregeld hebben. De beiaardier van de Dom speelde Dancing Queen voor ons. Ik kan het nog steeds niet geloven. Het kon dus wél. Dank ladies van de gemeente Utrecht. Jullie zijn mijn helden als het gaat om liefde in tijden van corona.

Fotografie: eigen beeld Nienke Bloem