Plus, als het gaat over deze column, dan zou die knettersaai zijn. Zo spoort de hoofdredacteur van CustomerFirst me aan, om lekker scherp te schrijven. Dus ja, soms schrijf ik wat vals, waarmee ik de vinger op de zere plek leg. Daardoor is mijn tekst vast niet altijd mooi, maar wel lekker duidelijk.

Bedenk eens dat we samen aan de bar staan. Jij en ik. Dat we een drankje bestellen: ik neem een biertje, wat wil jij?

En dat we dan de wereld van customer experience doornemen. Waar staat jouw organisatie? Wat kan er beter? Wat is er al bereikt? Hoe is het met jullie liefde voor de klant?

We kletsen verder en weet je wat? We bestellen ondertussen gewoon een tweede drankje. Het wordt later op de avond, dus de muziek gaat ook harder. De kroeg loopt vol met nog meer lezers en het wordt steeds gezelliger. We mogen verzoeknummers doorgeven en ik wil graag het lied ‘La vie est belle’ van Diggy Dex horen. Ik zing hard mee.

De eerste twee regels raken me elke keer: ‘Geld laat de wereld draaien, Liefde laat de wereld zien’. Ik hoop zo dat je voelt, waar ik liefde voor heb. Voor het CX-vak. Voor klanten. Voor jou. De lezer van deze column. Voor de vijf jaar waarin we samen optrekken, vijftig columns lang.

Het wordt steeds later en luidruchtiger. Verschillende lezers hebben favoriete columns. ‘De beuk erin’, ‘Zonder bluf is het leven suf’ en ‘Coolblue moe’. Allerlei columntitels komen voorbij. Zo loopt dit samen een biertje drinken, een beetje uit de hand. Eigenlijk net als mijn ‘tuurlijk wil ik wel een column schrijven’ vijf jaar geleden.

We dansen ondertussen op de bar. Dit feest is op zijn hoogtepunt. Dan weet je, het einde is daar. Het licht gaat aan en het laatste lied klinkt.

‘Oh, de laatste. Echt de allerlaatste…’

Dank je wel lieve lezers, proost op ons mooie CX-vak.

Nienke Bloem